2018-27 Hierover oordeelde Rechtbank Midden Nederland (15 mei 2018, ECLI:NL:RBMNE:2018:2044). De rechtbank volgt niet dat de betreffende werkgevers slechts een online platform aanbiedt – geïnspireerd door de uitspraak booking.com (zie mijn eerdere blog) – en oordeelt dat zij bemiddelen als reisagent en derhalve onder het verplichtgesteld bedrijfstakpensioenfonds voor de reisbranche (Bpf Reiswerk; het Bpf) vallen. Een voor de praktijk interessante uitspraak over werkingsfeerbeplaingen, specifiek dan die van (lopende zaken tegen) Bpf Reiswerk.
Ter onderbouwing voeren de werkgevers aan:
- Het doel is om het zoeken naar een hotel of bungalow eenvoudig te maken en om hotelkamers en bungalows voor scherpe tarieven beschikbaar te maken voor consumenten, waarbij niet de werkgevers de prijzen bepalen, maar de verblijfaanbieders. Deze verblijfaanbieders zijn ook geen vaste vergoedingen verschuldigd aan de werkgevers– zij ontvangen enkel een ‘service fee’ voor de boeking van een verblijf via de website. De activiteiten van De werkgevers zien niet op het zoeken en boeken van reizen van A naar B.
- zij bemiddelen ook niet bij de totstandkoming van individuele overeenkomsten op het gebied van reizen. Zij exploiteren slechts een online platform waarop aanbieders van verblijf hun aanbod kunnen adverteren.
- ten aanzien van de werkingssfeer hebben de werkgevers er verder op gewezen dat in de Verplichtstellingsbesluiten uit 1996, 1998 en 2008 niet het woordje “online” is vermeld, zodat zij tot 2015 in elk geval niet onder de werkingssfeer vielen.
Het verweer van het Bpf luidt:
- Anders dan de kantonrechter te Amsterdam in zijn vonnis van 30 december 2016 (ECLI:NL:
- RBAMS:2016:9040; Booking.com) heeft overwogen, is het Bpf van mening dat het bemiddelen niet alleen ziet op een actief tussenbeide komen. Hiermee heeft die kantonrechter de definitie van de reisagent onjuist en niet conform de ‘cao-norm’ uitgelegd.
- Uit de handelwijze van de werkgevers volgt eveneens dat zij onder de werkingssfeer van het Verplichtstellingsbesluit en de CAO vallen. In dit kader heeft het Bpf verwezen naar de websites van de werkgevers, waarop dit wordt bevestigd en waaruit blijkt dat zij wel advies geven aan consumenten.
- Ook het gegeven dat de Algemene Voorwaarden van Thuiswinkel.org van toepassing zijn verklaard, is hiervoor een indicatie.
De rechtbank is van oordeel dat de door de werkgevers aan accommodatieaanbieders te stellen voorwaarden (ter zake van de prijzen) en de vergoeding die de werkgevers ontvangen van de accommodatieaanbieders samen een zodanig actieve rol impliceren, dat voldaan is aan het begrip bemiddelen. De door de Hoge Raad gebezigde rechtsoverwegingen over de ‘online prikborden’ (HR 16 oktober 2015, ECLI:NL:HR:2015:3099) kunnen naar het oordeel van de kantonrechter niet benut worden voor de oplossing van het tussen deze partijen in het kader van de uitleg van het begrip ‘reisagent’ gerezen problemen. Het is in de onderhavige zaak evident dat consument en aanbieder juist wel contact willen hebben en de werkgevers zich niet op het standpunt stellen dat door de website het onmogelijk wordt gemaakt dat consument en aanbieder met elkaar in contact treden.
